In Het huwelijk van tijd en ijs door Guido Eekhaut komen het heden en verleden elkaar tegen

Guido Eekhaut is een Vlaamse auteur van misdaadromans, speculatieve fictie en literaire fantasie. In zijn romans en novellen bewandelt hij voortdurend de grensstreken tussen genres. Geïnspireerd door de betere sciencefiction van de jaren zestig en zeventig en door literaire fantastiek, schreef hij zowel experimentele psychologische romans als 'fantasieën'. Het huwelijk van tijd en ijs is de nieuwste toevoeging aan zijn repertoire.

Drie mensen die elkaar niet kennen, nog nooit met elkaar gesproken hebben en van elkaar gehoord hebben, blijken alle drie met elkaar verbonden te zijn. Zij maken namelijk allemaal jacht op één persoon: Lönnroth. Wanneer blijkt dat hun vaders hebben meegewerkt aan een experiment van Lönnroth op Antarctica, zijn ze vastbesloten het mysterie op te lossen rond de verdwenen meisjes, Lönnroth, en wat hun vaders daarin bijdragen.

De reis naar Antartica

Het heeft even geduurd voordat ik goed en wel in het verhaal zat. Zeker de eerste honderd pagina's waren even doorworstelen. Ik vond vooral in het begin dat er teveel nadruk werd gelegd op het vangen van Lönnroth. Pas toen de tijdsprong naar het verleden werd gemaakt, werd het verhaal interessant. Je leest dan hoe de expeditie op poten wordt gezet en de eerste meisjes naar Antarctica worden verscheept, met maar één doel: hun Thymus. Het is boeiend te lezen hoe het er in die gemeenschap aan toe ging en waar de Thymus voor werd gebruikt. Maar de tijdsprongen daarna waren ook erg aangenaam te lezen.

Een missend puzzelstukje

Langzaamaan wordt de puzzel stukje voor stukje opgelost, maar op het einde had ik niet het gevoel dat de puzzel compleet was. Zo ben ik nog steeds erg benieuwd wie die man in het ijs was. Was het toch de timmerman of één van de onderzoekers? En waarom moest het onderzoek naar Lönnroth worden doorgezet?

Het verhaal is levendig geschreven. Ik kreeg zelfs een beetje het gevoel dat het ging om schatzoeken voor volwassenen met de kaart met een kruis erop. Het grootste minpunt van het verhaal vond ik wel het gebruik van sommige woorden. Het haalde mij steeds uit het verhaal waardoor het daar zijn kracht erin verloor. Denk aan woorden als: schadefreude, gehypothekeerd, sofisticatie en extrapoleer. Voor mij zijn dit woorden die vervangen hadden kunnen worden. Ook de kaft vond ik niet sprekend. Een getekend schip met ijsschotsen in het rood. Zonder de achterflap te hebben gelezen, zou ik het boek wegzetten als jeugdboek.

Een interessante kijk op het eeuwige leven

Een origineel verhaal met een interessante kijk op het eeuwige leven. Wel hadden er wat lijntjes mooier weggewerkt mogen worden, maar desalniettemin een vlot boek die lekker wegleest!