Meisje zonder verleden van Michael Robotham is zoals een thriller moet zijn

De Australische Michael Robotham is een gevestigde naam in de thrillerwereld. Zijn boeken zijn meerdere malen bekroond met onder andere een Ned Kelly Award. Dit is een Australische award waarbij prijzen worden uitgereikt aan de beste thrillers. Meisje zonder verleden is al zijn veertiende thriller en de start van een veelbelovende, nieuwe reeks.

Meisje zonder verleden

Het boek beslaat twee verhalen, met psycholoog Cyrus Haven als rode draad. Allereerst is daar het verhaal omtrent Jodie Sheehan, een jonge kunstschaatsster die dood wordt aangetroffen in het park. Ze blijkt vermoord. Cyrus wordt betrokken bij het moordonderzoek, dat zich al snel toespitst op drugshandel en de donkere kant van topsport. Daarnaast is daar het verhaal omtrent Evie Cormac, die zes jaar geleden als jong, uitgehongerd en vies meisje zonder identiteit werd aangetroffen op een moordlocatie. Nu wil ze op zichzelf wonen en het systeem van opvanghuizen, waar ze zo lang onderdeel van heeft uitgemaakt, verlaten. Cyrus wordt betrokken bij het beslissingsproces om Evie hier wel of geen toestemming voor te verlenen. Een kleine bijkomstigheid is dat Evie kan zien of iemand liegt. Dat maakt Cyrus’ werk niet altijd makkelijker.

Op het puntje van je stoel

Waar de twee verhalen op het eerste oog alleen Cyrus als gemeenschappelijke deler lijken te hebben, wordt de afstand tussen de twee naarmate het boek vordert steeds kleiner. Dit is vernuftig gedaan en Robotham toont hiermee aan dat hij een ervaren thrillerauteur is. Hoewel hij misschien wat inlevert op geloofwaardigheid en ethische verantwoording, blijft het tot het einde erg spannend. De climax is onverwacht en stelt op geen enkel vlak teleur.

Interessante personages

Robotham heeft opnieuw een interessante set aan personages gecreëerd. Geen van hen is stereotyperend of vlak, wat zorgt voor nieuwsgierigheid en de wil om door te lezen. De uitwerking van de personages laat echter wel duidelijk Robotham’s focus zien: hij wil je vooral laten kennismaken met Evie en Cyrus. En daar slaagt hij absoluut in. Om die reden besteedt hij minder aandacht aan de uitwerking van de personages die betrekking hebben op de verhaallijn van Jodie. Er is minder aandacht voor de psyche van deze personages. Robotham had een betere balans kunnen vinden door het aantal personages te beperken.

Kom maar op met dat vervolg

De kennismaking met Cyrus en Evie was erg fijn, maar de brokjes informatie rondom Evie’s verleden die worden gegeven, vormen nog geen compleet verhaal. Het roept vragen op die nog (lang) niet allemaal beantwoordt worden. Zo is er Sacha, de vrouw die Evie heeft gevonden. Cyrus kan niet met haar in contact komen, omdat ze op de vlucht is. Maar waarvoor? En waarom? Dat blijft onduidelijk. Ook naar de gruwelen die Evie heeft doorgemaakt, blijf je gissen. Toch ligt daar ook de kracht van het verhaal. Meisje zonder verleden maakt namelijk nieuwsgierig naar het vervolg, waar hopelijk het personage Sacha, Evie’s verleden en de relatie tussen Evie en Cyrus verder worden uitgewerkt. Ik kan niet wachten!