Header moordenaarsstorm
Header moordenaarsstorm
Recensie

Cees over Moordenaarsstorm: de toon is al vroeg gezet

Ooit speelde ze de rol van de controversiële Martine Hafkamp in de soapserie Goede Tijden Slechte Tijden. Nadat in 2014 haar schrijversdebuut Het gerecht verscheen, werd dat al snel gevolgd door Een schitterend ongeluk in 2015. Onlangs is van Inge Ipenburg het eerste deel van de tweeluik ‘Siciliaanse Kronieken’, Moordenaarsstorm verschenen.

Het is op het Italiaanse eiland Sicilië niet zo heel moeilijk om stomende seks te hebben, daar draagt de temperatuur op het eiland van de Vesuvius haar steentje wel aan bij. De spelers in het veld, Maxine Steenstra en Wil Heerema, kennen elkaar nauwelijks als ze ’s morgens in hetzelfde hotelbed wakker worden. Het rijkelijk aanwezige bloed komt van de gebroken wijnglazen die het niet hebben overleefd, maar Max haar bedpartner is spoorloos. Zich toonbaar gekleed, wandelt ze naar ‘haar’ stukje strand voor de dagelijkse oefeningen. Haar vaste plek naderend, ontdekt ze een meisjeslichaam waarvan het achterhoofd een diepe wond heeft, ze is overleden.

Wil Heerema ontmoet bij de hotelreceptie Priscilla de Groot, die in paniek duidelijk probeert te maken dat haar vriendin en reisgenote, Noëlle, de vorige avond niet is teruggekeerd in het hotel. Hij vergezelt Priscilla naar het politiebureau waar ook Max arriveert om de vondst van het meisje op het strand te melden. Omdat het allemaal Nederlanders betreft, assisteert Heerema de lokale politie.

''Ik geloof dat het me spijt dat ik zo snel mijn oordeel klaar had, maar dat weet ik nog niet zeker. Ik weet helemaal niets meer zeker, behalve dan dat ik hoop dat ik kan leven met je antwoorden. Dat hoop ik echt heel, heel erg''

Onverwachte en verrassende scenès

De verhaallijn in Moordenaarsstorm focust zich op het onderzoek naar de moord op Noëlle, waarbij de vindplaats van het meisje op het strand geen toeval lijkt te zijn. Max en Wil krijgen noodgedwongen weer contact met elkaar en hun gesprekken vertellen meer over elkaars verleden. Met name het verleden van Maxine, na haar plotselinge vertrek uit Nederland zeven jaar eerder, verschaft aan het verhaal meer lagen.

Ipenburg verstaat de kunst om haar geschreven teksten met talloze stembuigingen in de juiste kleur en sfeer neer te zetten. Waarbij woordkeuze en zinsopbouw met regelmaat de suggestie wekken dat het geen leesboek maar een luisterboek betreft waar de lezer in bezig is. Soms klinkt daar, tijdens het lezen, de stem van de auteur nadrukkelijk in door. Dit is zeker niet negatief bedoeld maar vooral een compliment voor de vele talenten die Ipenburg voorhanden heeft en desgewenst ook aanspreekt. Door verklaringen van gebeurtenissen verderop in het verhaal pas te geven, weet ze het maximale aan onverwachte en verrassende scenès te creëren. Personages zijn, zoals verwacht, beeldend beschreven en dit gaat zover, dat je als lezer de indruk hebt ze al langer te kennen. Spanning en angst zijn goed gedoseerd en het verrassingseffect maakt het ook nog beklemmend.

''Ze weet niet of ze huilt of schreeuwt, ze weet alleen dat ze als een bezetene aan haar ketens trekt, ze springt, voor zover het mogelijk is, ze schopt de stoel weg, ze zakt op haar hurken om zo hard mogelijk aan de kettingen te rukken en komt weer overeind''

Op naar het volgende deel

Met Moordenaarsstorm treedt Ipenburg in de voetsporen van haar overleden Engelse collega Ruth Rendell die naast de bestaande ‘whodunit’ een ‘whydunit’ wist te creëren. Beide auteurs verdiepten zich in de psychologie van dader en slachtoffer. Het ‘waarom’ en bij ‘wie’ komt in dit verhaal volledig en kristalhelder naar de oppervlakte. De auteur introduceert enerzijds een voorspelbaarheid waar ze driftig mee speelt. De lezer wordt heen en weer geslingerd en zal zijn of haar mening meer keren bij moeten stellen. Wie daar van houdt, heeft met Moordenaarsstorm het juiste boek gekozen. Op naar het tweede deel; De mannen vallen.