Vissen praten niet, de psychologische thriller van Tine Bergen gaat over Kleuterjuf Flo. Zij ontdekt blauwe plekken op de rug van Artur, een van haar kleuters. Flo vermoedt dat de kleuter thuis wordt mishandelt en houdt het kind in de gaten. Wanneer de vader van Artur kort daarna onder verdachte omstandigheden overlijdt, is zij verdachte nummer één. Van de eerste tot de laatste pagina slinger je heen en weer tussen de twijfel over Flo’s schuld of onschuld. Pas op het einde krijg je absolute zekerheid.
Een verdacht overlijden
Het verhaal speelt zich grotendeels af op het politiebureau waar Flo ondervraagt wordt over de dood van David De Vadder. Tijdens het verhoor herbeleeft ze de voorbije maanden. Het is vooral tijdens deze flash-backs dat je als lezer Flo leert kennen. Opvallend is dat ze nog maar net terug aan het werk was, na een lange periode van afwezigheid omwille van de dood van haar man. Ze is de eerste dagen nog vrij emotioneel, wat haar obsessie voor Artur kan verklaren. Toch leef je als lezer mee met haar frustratie, wanneer niemand haar vermoeden serieus wil nemen. Tijdens de zomervakantie trekt zij samen met haar beste vriendin naar Wenduine, maar ook daar lukt het haar niet om helemaal te ontspannen.
Wie is schuldig?
Tine Bergen gebruikt herkenbare personages, locaties en situaties, waardoor je snel bij het verhaal betrokken raakt. Toch weet ze door de vele plotwendingen je steeds te verrassen. Deze thriller is niet ijzingwekkend te noemen, maar desondanks blijft de spanningsboog hoog gespannen. Hoe beter je Flo leert kennen, hoe nieuwsgieriger je wordt naar de samenhang tussen alle mensen om haar heen. Hoe stevig is de vriendschap tussen de twee vriendinnen? Wat betekent een nieuwe liefde voor Flo? En waarom blijft ze de confrontatie met David aangaan? Allemaal vragen die beetje bij beetje ontrafeld worden, tot je helemaal verstrikt zit in een plot waarbij iedereen verdacht lijkt van wel een of andere foute handeling.
Stoppen met lezen is onmogelijk
Vissen praten niet is een thriller die bijzonder vlot leest, onder meer dankzij de heldere schrijfstijl en overzichtelijke structuur. Het heden en verleden worden duidelijk van elkaar gescheiden. De korte hoofdstukjes zorgen voor variatie. De passages over het politieverhoor eindigen vaak met een vraag waarop je zo graag het antwoord wilt weten dat je blijft lezen, telkens nog een klein stukje, en dan nog een hoofdstuk, tot je voor je je het beseft bij de laatste pagina bent aanbeland.
Verrassende wendingen
Vissen praten niet is een erg toegankelijke boek. Zowel qua structuur als qua taalgebruik wordt weinig inspanning van de lezer gevraagd. Je kan je dus volledig focussen op de verhaallijn. De vele verdachten, met elk hun eigen motieven, zorgen voor een onderhoudend verhaal met verrassende wendingen. Een ideaal vakantieboek dus voor wie houdt van een combinatie tussen ontspanning en spanning.
