Christelle Dabos is sinds de komst van haar eerste boek, De ijzige verloofde (Les fiancés de l’hiver), een van de populairste YA-schrijvers in haar thuisland Frankrijk. Sindsdien schieten de verschillende vertalingen overal uit de grond en neemt haar bekendheid onder de YA-lezers in de rest van de wereld met een rap tempo toe. Sinds kort is ook het tweede deel uit de razend populaire Spiegelpassante serie vertaald naar het Nederlands. Dit nieuwste boek genaamd, De vermisten van maneschijn, is wederom een fantasierijk verhaal waar je bij weg kunt dromen.
De vermisten van maneschijn pakt het verhaal weer op waar het vorige boek geëindigd is. Het komt niet vaak voor dat een vervolg precies op hetzelfde moment weer van start gaat als waar je bent gebleven. Als lezer heb je daardoor het idee alsof je nooit weg bent geweest van de magische ark Pool waar Thorn en Ophelia zich bevinden. Het is net alsof je het boek opengeslagen hebt op de plek waar je een boekenlegger tussen hebt gedaan.
Geheimen achterhalen
Waar het eerste deel zijn titel “De ijzige verloofde” eer aan deed, zien we in dit tweede deel hoe de relatie tussen Thorn en Ophelia zich verder ontwikkelt. Als verloofde van Thorn blijven de ogen op Ophelia gericht. Haar leven op de ark Pool raakt steeds meer in gevaar naarmate ze er langer verblijft. Bovendien wil de familiegeest Faroek haar voor zijn eigen doeleinden gebruiken. Ophelia kan namelijk met haar handen voorwerpen lezen en zo eeuwenoude geheimen achterhalen. Wanneer de ene na de andere hoveling verdwijnt op maneschijn, raakt Ophelia ook nog eens betrokken bij een opsporingsonderzoek. Gaandeweg doorziet ze niet alleen de vele illusies die de ark rijk is, maar ze ontdekt ook wat precies de reden is voor haar aanwezigheid op de ark Pool.
Stappen vooruit
Waar er in het eerste deel een gebrek was aan de ontwikkeling van de personages, is die gedachte tijdens het lezen van het tweede deel als sneeuw voor de zon verdwenen. Na het tweede deel gelezen te hebben, merk je dat Dabos gebruik maakt van een zogenaamde “slowburn” techniek als het gaat om de ontwikkeling van de personages en hun relaties met elkaar. Dit houdt in dat het verhaal niet van stapel loopt, maar dat er de tijd wordt genomen om het verhaal zich te laten ontwikkelen. Achteraf gezien komt dit ook een stuk realistischer over.
Nog een kans!
Wanneer je De vermisten van maneschijn leest, heb je het gevoel dat het verhaal eindelijk meer diepte krijgt. Waar het eerste deel slechts een middel was om een idee te geven van de prachtige en fantasierijke wereld en om de lezer kennis te laten maken met de personages, is het nieuwe deel verdiepend. De ontwikkeling van de personages en het verhaal vindt niet plaats in één boek, maar is door Dabos verspreidt over de verschillende boeken. Voor mensen die houden van continu spanning en actie kan dit langdradig aanvoelen. Geef het tweede deel echter een kans als je bij het eerste deel bent afgehaakt vanwege het gebrek aan ontwikkeling en de langzame vertelvorm. Geloof me, de ontwikkeling vindt echt plaats en het verhaal wordt gaandeweg steeds interessanter!
Meer, meer, meer
Het tweede deel uit de serie was meer een page-turner dan het vorige deel. Als lezer ben je nu namelijk volledig in de magische wereld van Thorn en Ophelia gezogen. Je kunt eigenlijk niet wachten tot de volgende vertaalde versie eindelijk verschijnt. Helaas moeten we nog wachten tot september van dit jaar tot het derde deel, genaamd Het geheugen van Babel, in de boekhandels verschijnt. Misschien toch maar een spoedcursus Frans volgen?
