Stel je een wereld voor waarin je jouw herinneringen, pijn en geheimen in een boek zou kunnen laten wegschrijven. Eenmaal geschreven en gebonden zou je ze voorgoed vergeten. Je kunt al het slechte dat je hebt meegemaakt achterlaten. Zou je dat dan doen? In De boekbinder van Bridget Collins heeft arme boerenzoon Emmett de aangeboren gave om herinneringen van mensen te wissen en ze vast te leggen in een boek. Als hij verliefd wordt op de rijke, bevoorrechte Lucian Darney komen ze erachter dat het boekbinden meer kapot kan maken dan je lief is.
Archieven van herinneringen
In de wereld die Collins’ heeft geschapen, zijn boeken niet zoals de onze. Boeken zijn vooral dingen waardoor men zich vernietigd voelt en niet mee kan leven. Het zijn buitengewone, handgemaakte archieven van herinneringen. Herinneringen, geheimen, verdriet en pijn van mensen, die voorgoed worden gewist wanneer ze zijn opgeslagen in het boek. Als Emmett Farmer een brief ontvangt met een aanbod om in de leer te gaan bij de oude Seredith, een boekbinder, kan hij niet weigeren. Emmett is namelijk een tijd lang ziek geweest, niet in staat om bij te dragen aan de boerderij van zijn familie zoals hij ooit deed.
(On)ethische boekbinders
Boekbinden is een vak omringd door onwetendheid, vooroordelen en bijgeloof. Maar als hij afreist naar het afgelegen huis van Seredith vindt Emmett troost in zijn dagelijkse taken. De oude vrouw blijkt een opmerkelijk morele boekbinder te zijn, die de boeken die ze maakt veilig in een kluis bewaart. Dit staat in schril contrast met veel andere boekbinders, die een corrupte en gruwelijke vorm van boekbinden hanteren om de rijken te helpen misbruik te maken van anderen. Deze boekbinders verkopen en verhandelen de boeken op illegale wijze, vaak aan mensen met een oprechte interesse in de geheime levens van anderen.