Frederik Willem Daem wist met zijn debuutbundel naast prijzen ook vele zieltjes te winnen. Sindsdien was het wachten op een eerste roman en dat is Tekens van leven geworden. Dit prachtig vormgegeven boek overtreft ieders verwachtingen. De setting ervan is tevens de plaats waar de auteur het neerschreef: een bruine kroeg.
Verdriet verdrinken
Maak kennis met Andreas, een Vlaamse jongeman die op een dag café De Kauw binnenstapt, een break neemt als reclamemaker en zijn relatie op de klippen ziet lopen. In geen tijd wordt hij slachtoffer van zijn eigen inertie en voor hij het goed en wel beseft, lijkt hij vastgeroest in zijn nieuw stamcafé. Van daaruit keert hij in gedachten terug naar zijn recent afgelopen relatie; het verlangen naar Hertje blijft groot. Wat heeft hem in godsnaam bezield? Inmiddels raakt hij aan de praat met de vaste klanten van De Kauw en uitbaadster Patricia wordt het klankbord voor zijn verdriet. De remedie? Long Island iced tea. In deze plek waar de tijd stilstaat botviert onvervuld verlangen en melancholie.
Op z'n Vlaams
In zijn geheel eigen stijl schrijft Daem tussentalige dialogen die dit boek een hoog geloofwaardigheidsgevoel geven. Het moet gezegd worden dat sommige Vlaamse uitspraken soms wat vernederlandst overkomen. Maar daar kunnen we vanuit de optiek: een zo groot mogelijk lezerspubliek te bereiken, uiteraard begrip voor opbrengen. Het zou onnatuurlijk aanvoelen om ‘Visse’, ‘Trisj’ en ‘Spinne’ Algemeen Nederlands in de mond te leggen. Dit is overigens een van de grote verdiensten van de roman; vanuit een setting en met personages die niet bepaald het hoogste echelon toebehoren hoogwaardige literatuur brengen. Platvloersheid en diepzinnigheid gaan hand in hand. In dat aspect is dit boek Clausiaans te noemen, een compliment dat niet eens overdreven is.
