Corine Hartman heeft met haar vijfdelige succesvolle serie rond Jessica Haider haar naam definitief gevestigd in het thrillergenre. Hiervoor schreef ze onder meer de Nelleke de Winter- en de IJssel-trilogie en twee boeken met Tomas Ross, en bouwde zo in relatief korte tijd een imposant oeuvre op. Binnenkort verschijnt het eerste verhaal in een nieuwe serie rond het hoofdpersonage Faye van Laar, met als titel Een duister pad.
Corine, in je verhalen integreer je vaak maatschappelijke thema’s. De risico’s van het gebruik van antidepressiva is denk ik het belangrijkste thema in Een duister pad?
“Dat klopt, al heb ik meerdere thema’s samengevoegd voor een spannend plot. De risico’s van het gebruik van antidepressiva is een onderwerp dat regelmatig opduikt in de media, van zelfmoord en moord tot een aanklacht tegen het farmaceutisch bedrijf dat Seroxat op de markt brengt. Ook vind ik ook de invloed van voeding op onze geest een boeiend onderwerp. Daaruit ontstond het idee voor psychiatrische instelling Groot Loenen op de Veluwe waar onderzoek wordt gedaan naar alternatieve behandelingen van psychische stoornissen, zonder medicatie. Daarnaast heb ik inspiratie gehaald uit het verhaal over het bizarre leven in sektes van VN-redacteur Elma Drayer uit 2015. Dat artikel lag al een tijdlang in een la te sudderen, en het thema ervan bleek nu mooi te passen in mijn plot.”
Faye van Laar is de protagonist in Een duister pad. Naar mijn smaak een intrigerend personage, dat je direct in je hart sluit. Hoe heb je haar gecreëerd?
“Voor het ene verhaal ontstaat eerst de plot, bij het andere eerst het personage. Bij Een duister pad was eerst het personage er. Faye, een dertiger met een borderline stoornis. Zo iemand groeit in mijn gedachten, gaat leven. De setting had ik ook vrij snel helder: Faye woont haar leven lang al in een psychiatrische inrichting. Ze nestelde zich in mijn hoofd en ik wist eigenlijk meteen dat ik meer verhalen met en over haar wilde vertellen. De setting speelt daarbij wel mee: een psychiatrische instelling met een rariteit aan personages die ieder een meerkleurige rugzak meetorsen. Heerlijk was het, om die personages in groepstherapie te hebben, in dialogen met elkaar te laten stoeien. Robin, bijvoorbeeld, met een theatrale persoonlijkheidsstoornis. En natuurlijk de nieuwe in de groep, Emilie, die ervan overtuigd is dat ze wordt achtervolgd. Of lijdt ze aan wanen?”
Opvallend in je verhalen vind ik de rol van (jong)volwassenen met een verstoorde jeugd. Waar komt die belangstelling vandaan?
“Personages met een flinke rugzak zijn voor mij als thrillerschrijver het meest interessant. Afwijkend gedrag moet, vind ik, wel ergens vandaan komen. Faye, bijvoorbeeld, is een zogenaamd KOPP-kind. Kinderen van Ouders met Psychische Problemen. Waarbij vervolgens de vraag nature of nurture interessant wordt. nature
staat voor alle eigenschappen van het individu die zijn bepaald door aanleg, bijvoorbeeld het genetisch materiaal, en nurture voor alle eigenschappen die zijn bepaald door opvoeding. Ik kan in zekere mate meegaan in de psyché van probleemkinderen door mijn eigen rugzakje als adoptiekind, wat de inspiratie vormde voor Het kwaad in ons.”
Voor jou is het lezen van artikelen een belangrijke pijler voor research. Haal je daar alle kennis over je thema’s vandaan of heb je nog andere bronnen?
“Naast het lezen vraag ik waar nodig deskundigen om antwoorden op vragen die tijdens het schrijven opduiken. Ik kan bijvoorbeeld in mijn kennissenkring terecht bij een kinderpsycholoog, een rechercheur en een medewerker van een forensische afdeling. Het is altijd de vraag in hoeverre de feitelijke informatie interessant is voor de lezer. Ik wil dat alles klopt, maar zodra ik alles weet, gebruik ik misschien maar tien procent ervan. De lezer moet mee willen in het verhaal, met boeiende personages en een intrigerende plot, dat is het belangrijkst. Of een wetsartikel dan 32f of 33c heet, zal de gemiddelde lezer niet boeien.”
Heb je veel gelezen over de risico’s van antidepressiva?
“Genoeg voor het verhaal, in elk geval, want er is enorm veel informatie over te vinden. Niet alleen in de Nederlandse pers, maar ook internationaal wordt regelmatig nieuws over dit onderwerp gepubliceerd. Het mooie ervan voor mijn verhaal is dat de meningen verdeeld zijn, dat er geen unanieme conclusie is. Hetzelfde geldt voor de invloed van voeding op de psyché. De wetenschap is zoekende, dat is voer voor discussie en om de lezer zelf na te kunnen laten denken over zo’n thema. Het uitgangspunt voor Een duister pad was een BBC-documentaire waarin de explosieve groei van antidepressiva onder jongeren ter discussie werd gesteld en het artikel over een jongeman die het bedrijf aanklaagde dat Seroxat op de markt brengt, het antidepressivum dat zijn leven verwoestte. Mijn verhaal begint met de dood van een jongeman in een vergelijkbare situatie. Zijn vriendin wil niet geloven dat hij zelfmoord pleegde, maar de vraag is of ze aan wanen lijdt. Ze komt in inrichting Groot Loenen terecht, bij Faye, en verdwijnt dan spoorloos.”
Kost deze manier van informatie vergaren als onderdeel van je research niet veel tijd? Tijd die toch wel schaars is.
“Research is een fijn onderdeel van het schrijfproces en ik heb tijd genoeg. Ik doe niets anders dan bezig zijn met verhalen, nou ja, de hond uitlaten, maar zelfs tijdens het wandelen denk ik meestal na over een personage of plot. Bij alles wat ik hoor of lees op het nieuws vraag ik me af of het onderwerp me genoeg interesseert om er meer over te lezen. Als een onderwerp dan door mijn hoofd blijft spelen, ga ik er meer over verzamelen.”
