In de thriller Wie zwijgt volgen we de naamloze hoofdpersoon wanneer hij mensen aan het stalken is. Het boek is enerzijds een beschrijving van het stalken en anderzijds wordt de lezer direct door de hoofdpersoon aangesproken. Voor Lees Magazine sprak Silvie van der Zee de Britse auteur Leo Benedictus over zijn fascinatie voor gruwelijke gebeurtenissen, Lego en literatuur.
Wie zwijgt is een behoorlijk gestoord verhaal. Wat vind je zo fascinerend aan de donkere kant van de mens?
“Ik denk dat iedereen dat interessant vindt, niet alleen ik. Kijk maar naar de boeken die mensen kopen en de tv-series die ze kijken. We vinden gruwelijke dingen allemaal heel fascinerend. Dat geven we niet altijd toe, maar ik denk dat mensen het heerlijk vinden om van dichtbij naar het ergste te kunnen kijken wat mensen kunnen doen. In dat opzicht ben ik niet anders dan anderen.”
Denk je dat iedereen door iemand geobsedeerd kan raken?
“Dat weet ik niet, maar ik sluit het niet uit. Ik heb met een Amerikaanse expert op het gebied van stalken gepraat en hij denkt van wel. Hij denkt dat de meeste stalkers geen psychische problemen hebben, maar dat stalken een extreme vorm is om eenzaamheid tegen te gaan. Ook al is dat dan een ongezonde en problematische manier. En hoewel ik denk dat het bij veel mensen niet zo fout zal gaan in hun leven dat ze zich zo extreem gaan gedragen, komt stalken redelijk vaak voor.”
Is dat de boodschap die je je lezers wilt meegeven?
“Geen idee. De hoofdpersoon in het boek stalkt Frances en de anderen omdat hij hen wanhopig graag wil begrijpen. Maar hij vertelt ons er ook over, omdat hij zich begrepen wil voelen. Enerzijds bemoeit hij zich met haar leven en tegelijkertijd laat hij ons zijn eigen leven zien. Ik denk dat hij probeert een band te krijgen met iemand anders. Het is niet zozeer een waarschuwing, maar ik denk dat het heel belangrijk is om te begrijpen dat goede mensen slechte dingen kunnen doen. Daarnaast denk ik dat we ons allemaal begrepen willen voelen en een band willen hebben met andere mensen. Stalken is een manier waarop sommige mensen dat proberen te bereiken. Boeken schrijven is een andere manier. Ik heb nog nooit iemand gestalkt, maar schrijven is dwangmatig voor mij, net zoals stalken dat is voor de hoofdpersoon. Ik vind dat interessant en ik zie wel overeenkomsten.”
In Wie zwijgt pleegt de hoofdpersoon een gruwelijke moord. Denk je dat iedereen daartoe in staat is?
“Zeker weten. Deels omdat je iemand plotseling kunt vermoorden. Je kunt een punt bereiken waarop je tot het uiterste wordt gedreven en dat zou tot moord kunnen leiden. Dat kan iedereen overkomen. De moord in mijn boek is heel emotioneel, en iedereen zou ertoe in staat zijn. Het is denk ik makkelijker voor te stellen dat iedereen iemand zou kunnen vermoorden dan dat iedereen een stalker kan worden, want stalken is een tijdrovend, geleidelijk proces dat veel moeite en planning kost. Stalken is niet spontaan, het gebeurt niet zomaar ineens.”