Kom je spelen header
Recensie

De titel van Kom je spelen? Van M.J. Arlidge impliceert een sprookje, de werkelijkheid toont de hel

M.J. Arlidge, een Engelse auteur die zich sterk maakt voor het gebruik van bekende kinderuitdrukkingen als titels voor zijn boeken die verder weinig kinderlijks over zich hebben. Iene miene mutte, Piep zei de muis, Naar bed, naar bed, etc. Naast het schrijven van Britse crimeseries wist hij voldoende tijd te verzamelen voor zijn eigen thrillerserie, waarin de intrigerende en eigengereide inspecteur Helen Grace de hoofdrol speelt. Inmiddels zijn er tien boeken verschenen, waaronder een introductie van Helen Grace. Zijn fantasie en creativiteit lijken grenzeloos te zijn en de lancering van een op zichzelf staand boek buiten de Helen Grace-serie is een volgend feit, eveneens met een voor hem kenmerkende titel: Kom je spelen?

Waarschuwing

Forensisch psycholoog Adam Brandt komt net terug van een bezoek aan Cook County Jail, de grootste onofficiële psychiatrische instelling van de Verenigde Staten, als hij naar een politiecel in Chicago wordt gedirigeerd. Hij treft daar een 15-jarig meisje aan dat, gezien haar gedrag, duidelijk in een diepe psychose zit. Adam leest haar gegevens door en stelt vast dat hij met Kassandra (Kassie) Wojcek te maken heeft, die op jonge leeftijd al een interessant strafblad heeft met onder andere het bezit van harddrugs, diefstal, verzet bij arrestatie, handelen onder invloed en een indrukwekkend spijbelverleden. In die wetenschap probeert hij een gesprek te beginnen en haar vertrouwen te winnen. Hij is verbaasd als Kassie hem vol overtuiging vertelt dat ze niemand heeft aangevallen, maar de persoon in kwestie alleen wilde waarschuwen voor iets ergs dat hem zou overkomen.

“Het was alsof ze een plattegrond van ieders leven had, alsof ze met een lichtje in de donkerste hoeken kon schijnen, de meest fundamentele vragen kon beantwoorden… maar de prijs voor die kennis was hoog”

Opmerkelijk toeval

Arlidge is het met deze standalone weer gelukt om een uiterst spannend verhaal neer te zetten. Er worden in Chicago niet alleen mensen vermoord, maar als de rechercheurs Gabrielle Grey en Jane Miller ter plaatse komen, blijken alle lichamen ook nog eens ernstig verminkt te zijn. Dit kan alleen maar het resultaat zijn van een volledig gestoorde, doorgedraaide en waanzinnige dader. Het lijkt dat de moordenaar ultiem genot ervaart bij de angst van de slachtoffers. Het onderzoek levert ook andere opmerkelijke informatie op: steeds blijkt Kassie in de buurt van de plaats delict te zijn, maar als ze haar reden vertelt, wordt ze niet geloofd.

“Het was tijd, nu moest hij handelen, maar hij aarzelde, niet in staat om te weerstaan aan wat hij voor zich zag. Hoewel het beeld door de condens wazig was, kon hij nog steeds de rondingen van haar dijen, de welving van haar borsten en haar lange blonde haar op haar rug zien”

Misleiding en manipulatie van de waarheid

In een staccato schrijfstijl die spanning en snelheid hooghouden, dendert het verhaal de volle vijfhonderd pagina’s voort. De auteur zet zijn lezers voortdurend op het verkeerde been door misleiding en manipulatie van de waarheid. De personages verdiepen gedurende het verhaal steeds verder en groeien daardoor ook. De meesten hebben tegen het einde een behoorlijke evolutie doorgemaakt, bijna ongemerkt. Dat niet alle aspecten evenveel mee kunnen profiteren van de hoge verhaalsnelheid, blijkt uit het feit dat het Arlidge niet altijd lukt om voldoende tijd, ruimte en diepte te besteden om emotioneel geladen situaties dicht naar de lezer te brengen.

Een verhaal dat snel wegleest

Dit is een gemiste kans, want het verhaal roept een diversiteit aan emoties op zoals liefde, gevaar, pijn, maar ook radeloosheid, haat en veel ongelimiteerde agressie. Die gaan alle ten onder aan de spanning die met stip de hoogste prioriteit van de auteur krijgt. Het leest natuurlijk als een speer, maar houdt het verhaal ook redelijk vlak. Samengevat is Kom je spelen? een verhaal dat snel wegleest en waar je zonder veel geestelijke inspanning toch de nodige uurtjes leesplezier aan kunt beleven. Voor de vaste fans zal het als een rijkelijk feestmaal zijn, waar lang en flink van gesmuld kan worden.