Het aangrijpende hoofdonderwerp van Laatste weduwe van Karin Slaughter is levensecht en zeker niet ondenkbaar

'De Koningin van de thrillers’ wordt Karin Slaughter ook wel genoemd, een titel die ze meer dan verdient met wereldwijd meer dan 30 miljoen exemplaren die over de toonbank gaan. Slaughter staat bekend om haar actuele – heftige thema`s die zij verwerkt in haar thrillers, welke vaak zijn gebaseerd op waargebeurde misdaden. In Laatste weduwe keert Will Trent weer terug in het verhaal, voor veel van haar fans een goed excuus om dit boek meteen aan te schaffen.

De overbezorgde negendertigjarige Michelle Spivey wordt op een avond ontvoerd, meegetrokken vanaf de parkeerplaats van het winkelcentrum zo een busje in. Alles waarvoor ze bang was voor haar dochter, overkomt haar. Waarom hebben ze het haar gemunt? De FBI en de politie doen er alles aan om Michelle te vinden, maar ze blijft spoorloos.

Thuiskomen

Laatste weduwe voelt als thuiskomen. De herkenbare karakters zijn gelijk weer vertrouwd voor de fans van Slaughter, maar mocht je nog niets hebben gelezen van haar, dan is het geen probleem om hier te starten. Voorzichtig wordt er teruggekoppeld naar eerdere boeken, maar wel op zo`n manier dat je niets mist. De karakters worden goed uitgediept en je krijgt voldoende informatie om in dit deel in te stromen.

Spanningsboog

Slaughter weet je weer danig op de proef te stellen. Je zit snel in het verhaal door de spanningsboog, welke vanaf het begin het boek omhult. De verhaallijn wordt vanuit meerdere personages verteld. Dit is even wennen en sommige gebeurtenissen worden herhaald doordat ze vanuit andere perspectieven worden beschreven, maar dat het verhaal je van het begin af aan onder de huid zal gaan zitten, is een feit. Ook in Laatste weduwe zal het actuele onderwerp je naar de keel vliegen. Er hangt een dreigende toon in het verhaal, waardoor het lijntje tussen fictie en non-fictie dun lijkt te zijn. Het aangrijpende hoofdonderwerp is levensecht en zeker niet ondenkbaar.

In een tel uitgelezen

Laatste weduwe wordt overheerst door de trekkende schrijfstijl van Slaughter. Haar innemende karakters en de goed uitgewerkte verhaallijn zullen de lezer niet onberoerd laten. Ondanks de kleine 500 bladzijdes is dit boek in een tel uit. Je blijft lezen, omdat je gewoon moet weten hoe het afloopt. Eenmaal in de Slaughter-trein gestapt, blijkt ontsnappen niet mogelijk. Wanneer het eindstation inzicht is, zal je met een zucht het boek dichtslaan, balen dat het uit is en hopen dat Karin Slaughter snel met een nieuw verhaal over Sara en Will komt.