Thomas Olde Heuvelt schrijft met Echo een verhaal dat onder je huid gaat zitten

Thomas Olde Heuvelt werd bekend met Hex – een verhaal over een heks die met haar dichtgenaaide mond en ogen de bewoners van een klein dorpje de stuipen op het lijf jaagt. Het boek werd zelfs door Stephen King geprezen! Onlangs verscheen Olde Heuvelts nieuwste boek, waar menig horror- en thrillerfan reikhalzend naar uitkeek. Het boek draagt als titel Echo en draait om de bergen en bezetenheid.

Een verminkt gezicht en onheilspellende black-outs

De Nederlandse Nick Grevers keert met een verminkt gezicht en in coma terug van een gevaarlijke bergbeklimming in de Zwitserse Alpen. Zijn klimmaatje Augustin heeft het niet overleefd. Nick wil niet praten over dat wat er bovenop de Maudit gebeurd is. Zijn Amerikaanse vriend Sam Avery heeft al snel door dat Nick is veranderd. Nick heeft soms black-outs waar hij de meest vreselijke dingen in zegt en doet, maar waar hij zich amper nog iets van herinnert. Ook geeft hij de mensen waarmee hij in aanraking komt een raar gevoel. Sam en Nick keren samen terug naar de plek des onheils in Zwitserland om te zien of dat wat veranderd is aan Nick, ongedaan kan worden gemaakt. Maar of dat nu zo goed idee was...

Leesritme en humor

Echo is het verhaal van Nick en Sam. De keuze van Olde Heuvelt om het verhaal vanuit hun beide perspectieven te schrijven, lijkt dan ook vanzelfsprekend. Hij doet dit in de eerste persoon en met een afwisseling van vertelvormen. Zo lees je de ene keer aantekeningen – die werden geschreven of ingesproken – een andere keer simpelweg een gedachtestroom, en weer een andere keer een deel van een manuscript. Olde Heuvelt past zijn manier van schrijven aan aan deze vertelvormen: zo zijn de zinnen afkomstig van de ingesproken aantekeningen veel korter en met meer spreektaal dan de zinnen in een andere vertelvorm. Deze afwisseling zorgt voor een fijn leesritme.

Het gebruik van veel Engelse woorden en zinssneden, dat bij het personage van de Amerikaanse Sam past, onderbreekt dit leesritme af en toe. Olde Heuvelt is zich daar zeker van bewust, zo blijkt al op pagina 28 waar hij schrijft: “[…] dat deze aantekeningen vol staan met anglicismen en Amerikaanse slang. Get used to it. Beter dat je het nu hoort dan in de recensies, nietwaar?”. Dat brengt ons bij een ander belangrijk punt dat genoemd moet worden met betrekking tot de schrijfstijl: Echo doet de lezer meerdere malen glimlachen. Humor en ironie worden door Olde Heuvelt gebruikt om zijn eigen valkuilen in perspectief te plaatsen en het verhaal waar nodig wat lucht te geven.

Ingenieus plot

De plot van Echo is ingenieus. Stapje voor stapje wordt toegewerkt naar een climax, waarbij enkele gruwelijke details niet worden geschuwd. Wakker worden met prikkeldraad om je gezicht gewikkeld? Check. Mensen met gaten op de plek waar hun ogen hadden moeten zitten die je kunnen doorgronden? Check. De proloog brengt dit gevoel sterk naar voren, waardoor je als lezer direct op scherp staat. Het enige nadeel aan de proloog is dat het wel even duurt voordat er opnieuw iets gruwelijks gebeurd. Dit zorgt er daarentegen ook voor dat je blijft lezen, omdat je snakt naar de climax waarvan je weet dat hij komen gaat. Toch is gruwelijk niet het woord dat Echo het best omschrijft. Onheilspellend doet dat beter.

Must-read voor iedere horrorfan

Echo is een must-read voor iedere horrorfan. De mythische elementen in combinatie met de aspecten van bergbeklimmen geven het verhaal een extra dimensie en laten zien dat Olde Heuvelt het tot in de puntjes heeft uitgedacht. De geweldige openingen van een hoofdstuk met een quote uit een klassieker en de fascinerende integratie van de mythische figuur Prometheus zijn hier nog niet eens genoemd. Waar Hex griezelig en eng was, is Echo duister en onheilspellend. Nick, Sam en de Maudit gaan onder je huid zitten en kruipen daar pas onder vandaan als je de laatste letter hebt gelezen. Maar wanneer deze onheilspellende Echo stopt met nagonzen? Dat is een vraag die open blijft.