Tot de dood ons scheidt: "Rillen tot de laatste bladzijde."

Afschuw, verbazing, onbegrip. Er is geen juist woord voor het gevoel dat je krijgt door dit verhaal. Tot de dood ons scheidt van Yvonne Floor laat je rillen tot de laatste bladzijde, tot het laatste woord voel je de pijn van een radeloze, liefdevolle moeder. Dit waargebeurde verhaal neemt je op chronologische wijze mee door de nachtmerrie die Yvonne jarenlang in angst leeft.

Ik wist niet wat ik van dit boek moest verwachten. Tot de dood ons scheidt, het verhaal kon met deze titel meerdere kanten op. Kippenvel verscheen en bleef bij dit waargebeurde verhaal tot aan de laatste bladzijde. De vader van de twee kinderen van Yvonne zei haar álles af te pakken. Dat heeft hij gedaan. Maar er zijn Yvonne drie dingen niet afgepakt: haar stem, haar pen en haar wilskracht.

Brent

Het verhaal draait om Yvonne en haar ex-man Brent. Tijdens hun ontmoeting had zij geen idee dat dit de man was die haar leven tot een ware hel zou maken. Brent is erg overheersend en heeft een sterke wil. Samen krijgen Yvonne en hij twee kinderen, Zoë en Boaz. Na een tijdje vindt Brent dat Yvonne last heeft van stemmingswisselingen na de bevalling van hun twee kinderen. Hij eist dat zij hiernaar laat kijken. “Het is wel je plicht als moeder om zeker te weten dat je gezond bent en goed functioneert.” En vanaf hier gaat alles alleen maar bergafwaarts.

Therapie

Er volgen vele therapiesessies, Brent bestempeld Yvonne dag in dag uit als borderline patiënt. Yvonne is een vliegje in een spinnenweb dat langzaam maar zeker door de spin wordt opgegeten.

‘Je bent mijn vrouw, Yvonne,’ zegt hij haar. ‘Als je bij me weggaat zorg ik ervoor dat je de kinderen nooit meer ziet. Ik ontvoer ze naar Mexico, en zeg tegen iedereen dat je gestoord bent, en je weet dat iedereen me altijd gelooft. Ik ga het huis nooit uit. Ik maak je financieel kapot en stop daar niet mee tot je zelfmoord pleegt.’

De kinderen moeten ook naar de Raad van Kinderbescherming. Door de verhalen die Brent aan instanties vertelt krijgen de kinderen vragen in de trant van ‘of ze er veel last hebben dat hun moeder psychisch gestoord is.’ Waarop zij antwoorden dat hun moeder niet gek is, maar de vader. Alleen luistert niemand.

Uithuisplaatsing

Yvonne huilt als ze denkt aan de littekens op de zielen van haar kinderen. Brent voert de spanning op en de kinderen hebben steeds vaker paniekaanvallen, ze hebben geen moment rust. Yvonne zelf kan ook nooit kalmeren. Brent laat haar niet meer met rust. Hij geniet van het spel. Hij geniet van zijn macht over Yvonne via de kinderen. Brent terroriseert de kinderen en het lukt hem. Yvonne wil het uitschreeuwen, spugen, kotsen en vechten. Ze gaat door de grond omdat ze niks voor haar kinderen kan doen. Ze staat er helemaal alleen voor.

Yvonne ziet de kinderen maanden niet. Jeugdzorg heeft alle contacten stopgezet. Dag en nacht hunkert Yvonne naar een teken van leven van haar kinderen. Zijn ze gezond? Mogen ze nog wel aan hun moeder denken? Zijn ze veilig?

Leven met de pijn

Rechtszaak na rechtszaak volgt. Tot op heden heeft Yvonne de situatie niet kunnen veranderen. Er volgen vele gesprekken die vaak leiden tot niets. Het is een ophoping van boosheid en verdriet. Brent gebruikt de kinderen als onderpand voor een langdurig proces van uitbuiting. Yvonne krijgt geen kans om op adem te komen en is vierentwintig uur per dag in verdediging tegen laster en smaad.

Ze wordt continue lastiggevallen, komt al jaren niets verder en leeft van zeventig euro per week. De bewindsvoering en de hulp die de gemeente haar biedt met maatschappelijk werk, dat haar in de schuldsanering moet krijgen, brengt haar ook niets verder. Het is een unieke situatie. Brent wil geen oplossing. Yvonne heeft niets meer en kan geen kant op. Strafrechtelijke procedures, Jeugdbescherming, gemonitorde post, onder toezichtstelling. Je kunt het zo gek niet bedenken of Brent heeft het geprobeerd om zo Yvonne het leven zuur te maken. Haar kinderen zien al vier jaar hoe hun moeder hieronder lijdt. Het is een vernedering voor Yvonne om op deze manier gedwongen door het leven te moeten gaan.

"Dag en nacht hunkert Yvonne naar een teken van leven van haar kinderen. Zijn ze gezond? Mogen ze nog wel aan hun moeder denken? Zijn ze veilig?"

Conclusie

Het is een verhaal zonder happy end, een verhaal wat je je niet kunt voorstellen. Een situatie die je niemand gunt. Je voelt de pijn en het verdriet van Yvonne, haar verhaal verdient daarom een groot podium. Hoe heeft het zo ver kunnen komen? Deze vragen blijven door je hoofd spoken. Er valt veel te zeggen over dit boek, maar ik besluit dit niet te doen. Het zou haar verhaal namelijk tekortdoen, de woorden zelf lezen en bij je binnen laten dringen is wat ik je zeker aanraad. Brent heeft Yvonne beloofd álles af te pakken en dat heeft hij gedaan. Er zijn alleen drie dingen die Yvonne niet zijn afgepakt: haar stem, haar pen en haar wilskracht.