Al sinds dat ik een klein kind was, ben ik geïntrigeerd door het verhaal van De Kleine Zeemeermin. En ook nu vind ik het nog steeds een prachtig verhaal over dromen, geluk en het leven. Toen ik hoorde van het nieuwste boek in de Young & Awesome-serie door Louise O’Neill, Mermaid, wilde ik het boek gelijk lezen. De meeste mensen kennen waarschijnlijk het ‘klassieke’ verhaal van de Disneyfilm. Dit boek volgt echter het meer originele verhaal. Een verhaal dat een stukje rauwer is.
Hunkering
Muirgen, die door haar moeder Gaia werd genoemd, is de hoofdpersoon en zij is een zeemeermin. Jongste én mooiste dochter van de zeekoning. Ze hunkert alleen helemaal niet naar een man van goede afkomst en het opvolgen van haar vader. Ze wil naar de oppervlakte. Kennismaken met de mensen. Tevens mist ze haar moeder, die overleden is. Naarmate ze ouder wordt, komt ze steeds meer te weten over bepaalde zaken, waardoor ze nog liever weg wil uit het koninkrijk. Ze zoekt haar hulp bij de zeeheks zodat ze naar de mensen kan. Achter de jongen aan waar ze verliefd op werd. Maar kan ze alle ontdekkingen aan en weet ze de liefde van de mens te winnen?
Rauw
Wat vooral bij is gebleven aan dit boek zijn de rauwe gebeurtenissen, omdat ik vooral het verhaaltje van Disney gewend ben. Er is niks ‘Disney’s’ aan dit boek, dat kan ik je wel vertellen. Ongewenste intimiteiten en verwondingen. O’Neill houdt zich niet in bij het omschrijven van gebeurtenissen. Dat vond ik verfrissend. Het geeft het verhaal een serieuzere lading. Het is niet het verhaal van een meisje met dromen, en ze leven nog lang en gelukkig. Het is een verhaal van een meisje met problemen en een zoektocht naar wat voor iemand ze is en waar ze voor wil staan.
Schrijfstijl
Wat ik minder vind aan de schrijfstijl van O’Neill is de manier waarop gedachtes worden weergegeven. Ik weet niet of dit iets is wat echt in de schrijfstijl van O’Neill zit of dat het iets is dat door de vertaling komt. Ongeacht de oorzaak, blijft het feit dat ik enorm werd opgehouden door de manier van schrijven. De uitspraak ‘show don’t tell’ is veelgehoord in het boekenvak. Een credo waar een goed boek vaak aan voldoet. Dit boek was echter vooral tell. Zo heeft ze het over ‘verheven, harde stemmen’ om vervolgens nog even uit te leggen dat het ‘schrille stemmen’ zijn. Ook schrijft O’Neill vaak de gedachtegang van Gaia op terwijl je die eigenlijk al weet, omdat in het begin al een heel goed beeld van de hoofdpersoon is gevormd.
Open eind
Ik ben nog niet helemaal uit wat ik van het einde van het boek vind. Het is een open einde en zou er dus nog makkelijk een deel achteraan kunnen komen. Tot nu toe echter nog niks kunnen vinden over een vervolg.
Diepgaand en complex
Alles bij elkaar is dit een aardig boek. Mij lag vooral de schrijfstijl niet, waardoor het wat minder is bevallen. Als de schrijfstijl je echter wel ligt, is dit boek een schot in de roos. Het verhaal is rauw en heel realistisch opgeschreven. Ondanks het feit dat de hoofdpersoon een zeemeermin is, lukt het goed om je met haar te identificeren. Neem daarin mee dat het verhaal niet gebaseerd is op het sprookje zoals we dat van Disney kennen, maar op de oude mythes. Dat maakt dit verhaal diepgaand en complex. Zeker een aanrader voor als je eens een andere kijk wilt op een klassiek sprookje!
